ว่าต่อโพสของกวาง...เปนสะท้อนประสบการณ์(ที่ยังไม่มีใครรู้)ในคลาสเมื่อวาน
เรื่องมันมีอยู่ว่า...ช่วงเช้าที่ทำLaughting Excercise กัน โดยให้หัวเราะน็อนสต็อป 10 นาที (-_-")
อจ.บอกว่าถ้าหัวเราะไม่ได้ก็แค่นๆหัวเราะไป นาก็หัวเราะๆๆๆไปได้ระยะเวลาหนึ่ง เริ่มรู้สึกหัวเราะไม่ออก ก็สงสัยเหมือนกันว่า...ทำไมเราหัวเราะไม่ได้นะ...เออ...งั้นหาเรื่องขำๆในคลังเมมโมรี่ออกมาดีกว่า (พึ่งมารู้ทีหลังว่านี่มันมิใช่Aimของกิจกรรมนี้...ถือว่าขาดสติจากInstructionที่อจ.บอกกล่าวไว้อย่างยิ่ง...555+น้อมรับๆๆ)
พอคิดเท่านั้นแล...มันก็มีชุดความคิดที่แว่บ แว๊บ แวบออกมาต่อๆกันว่า-เออ-เราไม่ได้หัวเราะจริงๆมานานแค่ไหนแล้วนะ, แล้วคำตอบของคำถามข้างบนก็สวนขึ้นมา เป็นภาพของคนคนหนึ่ง ที่เคยทำให้นาหัวเราะได้จากใจ...(เอิ่ม...อดีตDarlingนั่นแหละ) และเราไม่ได้หัวเราะแบบนั้นมานานแค่ไหนแล้วนะ...
ตลกดี-ทำLaugting Excerciseอยู่ดีๆก็ร้องไห้เฉยเลย (ตอนนี้...พอนึกถึงก็น้ำตารื้นนิดๆอยู่)
ก็เห็นตัวเองตอนนั้นนะ ว่ากำลังจะ Grab เอาเรื่องในความทรงจำมาทำต่อ... หมายถึง เอามาเติมเชื้อให้ตัวเองร้องไห้ต่อ รู้สึกขอบคุณเสียงหัวเราะของทุกๆคน, พี่เอ๋ที่นำกิจกรรมในความมืด ที่ให้ดูใจแต่ไม่ต้องตัดสิน และทุกสิ่งที่เกิดขึ้นในเช้านั้น, ที่ช่วยเตือนและดึงให้นากลับมาอยู่กับลมหายใจเป็นระยะๆ
เพราะใจมันก็ตกร่องกับการคว้าอะไรๆมาต่อไฟ แม้ว่าจะเห็นไปแล้ว ก็ยังเผลอได้อีก แต่เผลอสักพักก็รู้ ก็ตามรู้ๆๆและ"ดูแลตัวเอง"อยู่เยอะมาก ทั้งในระหว่างที่ทำexerciseนั้น จนกระทั่งพี่เอ๋เริ่มนำกิจกรรมและวงเริ่มเช็คอินไปแล้ว
รู้สึกยากที่จะResponse เรื่องนี้ในวง ณ ตอนนั้น ถึงตอนนั้นจะไม่ได้ร้องไห้แล้วก็ตาม-ไม่ใช่ไม่กล้าเผยเรื่องนี้นะ รู้สึกกล้าและปลอดภัยกับวงมากที่จะเล่าเรื่องที่ปกติเราจะไม่เล่าเลย แต่มันรู้สึกว่าอารมณ์มันยังสั่นสะเทือนข้างในอยู่มากมาย ...และพอจะพูดก็เหมือนๆจะร้องไห้(อย่างที่พี่จงทักนั่นแหละ)เลยขอใช้พื้นที่นี้แชร์ดีกว่า
...จบข่าว...
(^_^)ขอบคุณที่ฟังอย่างลึกซึ้งนะคะ
9 ส.ค. 51
ปล.ใครแวะไปเอ็มโพเรียมอาทิตย์นี้ สามารถไปเยี่ยมนากับพี่ปราย(และพี่โป)เข้าอบรม Brand Gen ได้เหมือนกันนะค้า อิอิ
