วันนั้น ฆอร์เฆ่รอเล่านิทานเรื่องหนึ่งให้ผมฟัง
"เมื่อเขาโตขึ้น พ่อพูดกับเขาว่า 'ลูก ไม่ใช่ทุกคนหรอกนะที่เกิดมาพร้อมปีก ไม่มีใครบังคับให้ลูกบิน แต่พ่อคิดว่า น่าเสียดายที่ลุกจำกัดตัวเองให้เดิน แม้ตัวเองจะมีปีกที่พระเจ้าประทานมาให้อยู่กับตัว'
"'ผมบินไม่เป็นนี่ครับ' ลูกชายตอบ
"'ก็จริงอยู่นะ' พ่อพูด พลางพาลูกเดินไปจนถึงขอบเหว
"'เห็นไหมลูก ข้างล่างนี้เป็นพื้นที่ว่าง เมื่อไหร่ที่ลูกอยากบิน ลูกจงมาที่นี่ สูดหายใจลึกๆ โดดลงไปจากขอบเหว กางปีก แล้วลูกก็จะบินเอง'
"ลูกชายลังเล
"'แล้วถ้าผมตกลงไปล่ะครับ'
"'ถึงจะตกลงไปลูกก็ไม่ตายหรอก จะมีแค่แผลถลอกที่ทำให้ลูกแข็งแกร่งในครั้งต่อไปเท่านั้น' พ่อตอบ
"ลูกเดินทางกลับไปยังหมู่บ้านเพื่อหาเพื่อนๆ เพื่อนๆ ซึ่งเดินร่วมกันมาทั้งชีวิต
"พวกที่โลกทัศน์แคบสุดบอกเขาว่า 'จะบ้าหรือ เพื่ออะไรกัน พ่อนายท่าจะบ้าไปแล้ว --- นายจะบินทำไม เลิกคิดเรื่องไร้สาระเหอะ มีใครกันที่จำเป็นต้องบิน'
"เพื่อนๆ ที่สนิทแนะนำว่า 'สมมุติว่าเป็นความจริง มันจะไม่อันตรายหรอกหรือ ทำไมนายไม่เริ่มจากอะไรง่ายๆ ก่อน ลองโดดลงมาจากบันไดหรือต้นไม้ก็ได้ แต่ --- จะกระโดดลงมาจากยอดต้นไม้เลยดีไหมนะ'
"เมื่อได้ฟังคำแนะนำจากคนที่รักและคนหวังดี เด็กชายคนนั้นก็ปีนขึ้นยอดไม้ รวบรวมความกล้าทั้งหมด แล้วกระโดดลงมา เขากางปีกออกและกระพือปีกจนสุดแรงเกิด แต่เคราะห์ร้ายจริงๆ เขากลับตกลงมากระแทกพื้น
"เขาเดินมาเจอพ่อ พร้อมหน้าผากบวมฉึ่ง
"'พ่อหลอกผม ผมบินไม่ได้สักหน่อย ผมลองดูแล้ว นี่ไง เห็นรอยปูดนี่ไหม ผมไม่เหมือนพ่อนะ ปีกของผมเป็นเพียงสิ่งประดับเท่านั้น'
"'ลูกเอ๋ย' ผู้เป็นพ่อกล่าว 'การที่จะบินได้ เราต้องมีพื้นที่ว่างเพียงพอให้ปีกของเรากางออกได้ คล้ายการโดดร่มนั่นแหละ ลูกต้องอยู่บนระดับความสูงพอควรก่อนจะโดดลงมา การจะบินได้นั้น ต้องเริ่มจากความกล้าที่จะเสี่ยงก่อน ถ้าลูกไม่อยากทำก็ยอมแพ้เสีย แล้วเดินต่อไปทั้งชีวิต'"
เนื้อหาบทหนึ่งจาก "จะเล่าให้คุณฟัง" ฆอร์เฆ่ บูกาย เขียน,
เพ็ญพิสาข์ ศรีวรนารถ แปล, สำนักพิมพ์ผีเสื้อสเปน
ภาพปกหนังสือจากอาจารย์มกุฎ อรดี
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น