"จะบ้าไปแล้วหรือ?! ใครยอมแพ้ก่อนก็ต้องเป็นผู้แพ้ซิ"
นี่อาจเป็นความคิดที่ผุดขึ้นมาในแว่บแรกของคนส่วนมาก อาจจะสัก 99.99% บนโลกใบนี้ก็เป็นได้ แต่ช้าก่อน นั่นมันบริบทภายนอกทั่วไป สิ่งที่ข้าพเจ้าอยากจะบอกเล่าต่อจากนี้เป็นเรื่องของภายในเสียมากกว่า
-------------------------------------------------------------------------
นิทานเรื่อง "ผมมันไม่ดีเอง" นิทานเรื่องนี้มีวัดอยู่ 2 แห่ง คือ วัดเหนือ และวัดใต้ วัดใต้นั้น เป็นวัดที่พระในวัดต่างสมัครสมานสามัคคี ตรงกันข้ามกับวัดเหนือ ซึ่งต่างทะเลาะบะแว้งกันอยู่ตลอดเวลา
"ท่านนั่นแหละที่ผิด!"
"ท่านต่างหากล่ะที่เป็นฝ่ายผิด!!"
"ท่านนั่นแหละ!!!"
"ท่านนั่นแหละ!!!!"
ไม่มีใครยอมลดราวาศอกให้แก่ใครเลย ต่างก็เห็นว่าตนเองเก่ง/ถูก/ดีที่สุดแล้ว
อยู่มาวันหนึ่ง พระจากวัดเหนือจึงไปถามพระจากวัดใต้ว่า "เพราะเหตุใด พระวัดใต้จึงรักใคร่กลมเกลียว ไม่ทะเลากันเลย"
พระจากวัดใต้จึงตอบทันทีว่า "เพราะวัดใต้มีแต่คนไม่ดี"
... พระวัดเหนือเงียบอึ้งไป พระวัดใต้จึงพูดต่อว่า
"ตัวอย่างเช่นวันก่อน พระอาจารย์เดินเหยียบน้ำที่หกบนพื้นแล้วหกล้ม พระลูกศิษย์รีบเข้ามากล่าวขอโทษพระอาจารย์ที่ละเลยไม่ยอมเช็ดพื้นเสียก่อนหน้านี้ ทำให้พระอาจารย์ต้องหกล้ม พระอาจารย์รีบตอบกลับว่า "เธอไม่ผิดหรอก ฉันต่างหากที่ไม่ดีเอง หากฉันเดินอย่างระมัดระวัง ฉันก็คงไม่หกล้มอย่างนี้ ฉันต่างหากที่ผิดเอง"
พระรูปอื่นๆ ภายในวัดต่างก็พูดในทำนองที่ว่า "เพราะผมไม่ดีเองที่... พระอาจารย์จึงหกล้มเช่นนี้" เมื่อเกิดหตุการณ์ใดๆ ขึ้น พระในวัดใต้ทุกรูปจึงอยู่ด้วยกันได้โดยที่ไม่ทะเลาะเบาะแว้งกันเลย เพราะต่างก็มองเห็นความไม่ดีของตนก่อนผู้อื่น และยอมรับได้อย่างสง่าผ่าเผย
-------------------------------------------------------------------------
แล้วคุณล่ะ? กล้ายอมรับว่าตนเองไม่ดี (จริงๆ) บ้างไหม?
ราตรีสวัสดิ์ :)
