Wake Me Up When September Ends

ฉันเคยฝัน ถึงเมืองเมลืองมลัง ที่ผู้คนจะเสรีชน จนไม่ต้องมีกฎหมายใดๆ ฝันนั้นก็เลือนหายไปนานแล้ว

แต่มองไปรอบๆ ตัวในวันนี้สิ แม้แต่...ยังเรียกร้องให้ใช้กฎหมายๆๆ
เด็ดขาดๆๆ

...แล้วฉันก็ไม่ค่อยแน่ใจเท่าไหร่ อาจด้วยประสบการณ์วัยเด็กของตัวเอง ที่เคยเจ็บปวดกับการใช้กฎของใครบางคนที่เหนือกว่าอย่างเด็ดขาด ... ฉันแค่อยากให้เค้าเห็นใจฉันบ้าง หรือฉันอาจจะเรียกร้องความรักด้วยวิธีโง่ๆ ก็เป็นได้
...แล้วฉันก็ไม่ค่อยแน่ใจเท่าไหร่ เวลาที่ใครบางคนตัดสินว่าใครอีกคนเลวๆๆๆ 100% 1000% ล้าน% เลยเอ้า! เพราะฉันนึกถึงเรื่องราวที่เคยอ่าน ประวัติอาชญากรต่อเนื่องอันโหดร้ายจากฟากตะวันตก (ที่สมัยนี้ก็แพร่มาถึงฟากตะวันออกแล้ว) ที่วัยเด็กเค้าขาดพร่องแค่ไหน พ่อแม่เลี้ยงดูเค้ามาอย่างไร ... หรือภาพของตัวเอกในเรื่อง Monster ที่ฉันร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวร เพราะเห็นใจตัวร้ายตัวเอกมาก ๆๆๆ ฉันรู้ว่าเธอฆ่าเพราะอะไร - ความรักจากใครสักคนไง ก็เธอไม่เคยได้มันเลยนี่นา...

...ฉันก็เลยไม่ค่อยแน่ใจ ว่าฝ่ายที่ผู้คนค่อนเมืองกำลังกร่นด่าและอยากให้ใช้กฎหมายด้วยความเด็ดขาดนั้น เค้าเป็นมาอย่างไรหนอ? เค้าต้องการอะไรจากการหยิบอาวุธขึ้นมาหนอ? แต่ฉันพูดเรื่องนี้กับใครไม่ได้หรอก เด๋วเขาจะหาว่าฉันบ้า จะไปทันไหมถ้ามัวแต่คิดแบบนี้ ... เฮ้อ ! (รู้แล้วก็อย่าพูดไปล่ะ)

ฉันรู้ว่าฉันกำลังยืนอยู่ท่ามกลางความไม่รู้อีกครั้ง มันเคออส สับสน หดหู่ ไม่สบายที่จะอยู่ และไม่สบายใจ
แต่ฉันก็ยังอยู่ เพราะฉันคิดว่าความหดหู่ของจริง นั้นดีกว่าความสงบเรียบร้อยแบบแหลตอมากนัก คุณล่ะ?