การบ้านบรรณาธิการต้นฉบับแปล : ฝึกแปลนาเลือกแปลเนื้อหาจาก Being Me, Loving You ซึ่งเป็นหนังสือจากการถาม-ตอบระหว่าง Marshall Rosenberg ผู้คิดค้น Nonviolent Communication (การสื่อสารอย่างสันติ/กรุณา) กับลูกศิษย์ เกี่ยวกับความสัมพันธ์ ในหัวข้อ "ว่าด้วยการแต่งงาน" จากต้นฉบับภาษาอังกฤษข้างล่าง จริงๆ อาจารย์สั่งให้แปลแค่ 4 - 5 บรรทัด แต่เนื้อหาแค่ 4 - 5 บรรทัดมันยังไม่ค่อยโดน เลยแปลมันทั้งหน้าไปเลย ติดลม 555 แต่กะว่าจะเลือกย่อหน้าที่ 2 ไปส่งเป็นการบ้าน
ไหนๆ ก็แปลแล้ว (ตรวจแก้แล้ว) เลยเอามาป๊ะในนี้ เผื่อใครจะอ่านแล้วช่วยชี้แนะได้
อ่านแล้วคิดอย่างไรก็บอกกันได้นะคะ จะได้ร่วมเรียนรู้ไปด้วยกัน
ขอบคุณค่ะ
-----------------------
ว่าด้วยการแต่งงาน
มาร์แชล : “คุณอาจเคยได้ยินผมพูดมาแล้วว่า ผมรู้สึกวางตัวกับคู่แต่งงานได้ยาก กว่าการวางตัวกับคนในความสัมพันธ์แบบอื่น เพราะเราถูกสอนอะไร บ้าๆบอๆมามากมายว่า “การแต่งงาน” ควรจะเป็นอย่างไร ผมค้นพบว่า ผมมีความสุขกับคนที่ผมใช้ชีวิตด้วยได้มากกว่า หากไม่คิดถึงเธอในฐานะ “ภรรยาผม” เพราะในวัฒนธรรมที่ผมเติบโตมา เมื่อใครพูดว่า “ภรรยาผม” พวกเขาก็จะเริ่มคิดว่าเธอเป็นสมบัติบางอย่างขึ้นมาทันที
“NVC (Nonviolent Communication หรือ การสื่อสารอย่างสันติ) เป็นภาษาที่ช่วย ให้เราเชื่อมสัมพันธ์กับผู้อื่นในวิถีซึ่งเราจะให้กันละกันด้วยหัวใจ นี่หมาย ความว่า เมื่อคุณอยู่กับคนรัก คุณจะไม่ทำอะไรเพียงเพราะบทบาทที่คุณเป็น ‘ควรจะ’ ‘สมควรที่’ ‘น่าจะ’ ‘ต้อง’ ทำ การให้ของคุณไม่ควรมาจากความ-รู้สึกผิด อับอาย ไม่รู้ตัว หวาดกลัว เป็นหนี้บุญคุณ หรือเพียงเพราะมันเป็น หน้าที่ ผมเชื่อว่าทุกฝ่ายล้วนเป็นผู้แพ้ เมื่อเราทำสิ่งใดให้แก่กันด้วยพลังงาน เช่นนี้ และเมื่อเราได้รับสิ่งใดจากพลังานเช่นนี้ ก็แน่ใจเถอะว่าจะต้องมาชด- ใช้กันทีหลัง เพราะสิ่งนั้นเกิดจากต้นทุนของใครบางคนแน่นอน ผมจึงสน-ใจกระบวนการที่เราจะได้ให้กันและกันจากหัวใจมากกว่า
“เราจะเรียนรู้การให้จากหัวใจ ซึ่งเป็นวิถีที่ผู้ให้รู้สึกว่าเป็นผู้รับได้อย่างไร? เมื่อสิ่งต่างๆดำเนินไปบนวิถี[1]ของมนุษย์ ผมเชื่อว่าคุณจะแยกผู้ให้กับ ผู้รับไม่ได้เลย แต่เมื่อเราปฏิสัมพันธ์กับผู้อื่นในวิถีที่ผมเรียกว่า การตัดสินและพิพากษา การให้ก็เริ่มจะไม่สนุกเสียแล้วล่ะ
[1] วิถีธรรมชาติของมนุษย์ - ผู้แปล
-------------------------------
On the Subject of Marriage
Marshall : You may have heard me say that it is harder to relate within a marriage than outside because of all the crazy things we are taught as to what “marriage” means. I find I enjoy the person I’m living with much more if I don’t think of her as “my wife,” because in the culture I grew up in, when someone says “my wife,” they start to think of her as some kind of property.
NVC is a language that makes it possible for us to connect with one another in a way that enables us to give to each other from the heart. That means with your partner, you don’t do things because of titles that imply you are “supposed to,” “should,” “ought to,” or “must.” You don’t give out of guilt, shame, unconsciousness, fear, obligation, duty. It is my belief that whenever we do anything for one another out of that kind of energy, everybody loses. When we receive something given out of that kind of energy, we know we are going to have to pay for it because it was done at the other person’s expense. I’m interested in a process in which we give to each other from the heart.
How do we learn to give from the heart in such a way that giving feels like receiving? When things are being done in a human way. I don’t think you can tell the giver from the receiver. It’s only when we interact with one another in what I call a judging, or judgmental, manner, that giving isn’t much fun.
ไหนๆ ก็แปลแล้ว (ตรวจแก้แล้ว) เลยเอามาป๊ะในนี้ เผื่อใครจะอ่านแล้วช่วยชี้แนะได้
อ่านแล้วคิดอย่างไรก็บอกกันได้นะคะ จะได้ร่วมเรียนรู้ไปด้วยกัน
ขอบคุณค่ะ
-----------------------
ว่าด้วยการแต่งงาน
มาร์แชล : “คุณอาจเคยได้ยินผมพูดมาแล้วว่า ผมรู้สึกวางตัวกับคู่แต่งงานได้ยาก กว่าการวางตัวกับคนในความสัมพันธ์แบบอื่น เพราะเราถูกสอนอะไร บ้าๆบอๆมามากมายว่า “การแต่งงาน” ควรจะเป็นอย่างไร ผมค้นพบว่า ผมมีความสุขกับคนที่ผมใช้ชีวิตด้วยได้มากกว่า หากไม่คิดถึงเธอในฐานะ “ภรรยาผม” เพราะในวัฒนธรรมที่ผมเติบโตมา เมื่อใครพูดว่า “ภรรยาผม” พวกเขาก็จะเริ่มคิดว่าเธอเป็นสมบัติบางอย่างขึ้นมาทันที
“NVC (Nonviolent Communication หรือ การสื่อสารอย่างสันติ) เป็นภาษาที่ช่วย ให้เราเชื่อมสัมพันธ์กับผู้อื่นในวิถีซึ่งเราจะให้กันละกันด้วยหัวใจ นี่หมาย ความว่า เมื่อคุณอยู่กับคนรัก คุณจะไม่ทำอะไรเพียงเพราะบทบาทที่คุณเป็น ‘ควรจะ’ ‘สมควรที่’ ‘น่าจะ’ ‘ต้อง’ ทำ การให้ของคุณไม่ควรมาจากความ-รู้สึกผิด อับอาย ไม่รู้ตัว หวาดกลัว เป็นหนี้บุญคุณ หรือเพียงเพราะมันเป็น หน้าที่ ผมเชื่อว่าทุกฝ่ายล้วนเป็นผู้แพ้ เมื่อเราทำสิ่งใดให้แก่กันด้วยพลังงาน เช่นนี้ และเมื่อเราได้รับสิ่งใดจากพลังานเช่นนี้ ก็แน่ใจเถอะว่าจะต้องมาชด- ใช้กันทีหลัง เพราะสิ่งนั้นเกิดจากต้นทุนของใครบางคนแน่นอน ผมจึงสน-ใจกระบวนการที่เราจะได้ให้กันและกันจากหัวใจมากกว่า
“เราจะเรียนรู้การให้จากหัวใจ ซึ่งเป็นวิถีที่ผู้ให้รู้สึกว่าเป็นผู้รับได้อย่างไร? เมื่อสิ่งต่างๆดำเนินไปบนวิถี[1]ของมนุษย์ ผมเชื่อว่าคุณจะแยกผู้ให้กับ ผู้รับไม่ได้เลย แต่เมื่อเราปฏิสัมพันธ์กับผู้อื่นในวิถีที่ผมเรียกว่า การตัดสินและพิพากษา การให้ก็เริ่มจะไม่สนุกเสียแล้วล่ะ
[1] วิถีธรรมชาติของมนุษย์ - ผู้แปล
-------------------------------
On the Subject of Marriage
Marshall : You may have heard me say that it is harder to relate within a marriage than outside because of all the crazy things we are taught as to what “marriage” means. I find I enjoy the person I’m living with much more if I don’t think of her as “my wife,” because in the culture I grew up in, when someone says “my wife,” they start to think of her as some kind of property.
NVC is a language that makes it possible for us to connect with one another in a way that enables us to give to each other from the heart. That means with your partner, you don’t do things because of titles that imply you are “supposed to,” “should,” “ought to,” or “must.” You don’t give out of guilt, shame, unconsciousness, fear, obligation, duty. It is my belief that whenever we do anything for one another out of that kind of energy, everybody loses. When we receive something given out of that kind of energy, we know we are going to have to pay for it because it was done at the other person’s expense. I’m interested in a process in which we give to each other from the heart.
How do we learn to give from the heart in such a way that giving feels like receiving? When things are being done in a human way. I don’t think you can tell the giver from the receiver. It’s only when we interact with one another in what I call a judging, or judgmental, manner, that giving isn’t much fun.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น