วันอังคารที่ 31 มีนาคม พ.ศ. 2552

Burning Heart~

One's body
could die only once.

But one's soul
could be burned several !

Over and over again,
Anew heart regain form its ashes.

And this is the secret I want to share,

'No need to run away 
when your heart and soul are burning'

Since everyone gain a Phoenix's heart within.

 By Nanachidtang: 31 Mar 09 @ Home

วันอังคารที่ 24 มีนาคม พ.ศ. 2552

ช่วงนี้เหงาๆนะ...


ช่วงนี้เหงาๆนะ

ไม่ใช่อยากมีใครสักคนหรอกนะ...อารมณ์เดืนอกุมภามันผ่านไปนานร่ะ

อยู่คนเดียวแบบเหงานิดๆ...อยู่บ้าน เล่นเนทไปเรื่อยยยย.....ย............ย ๆ

ไร้สาเหตุของความรู้สึกพวกนี้...อาจจะมีแต่เราไม่รู้ตัว (ก้อได้มั้ง)

พยายามอ่านหนังสือและแปลบท Entanglement ให้เสร็จ

แต่ก็แทบจะไร้เรี่ยวแรงในการผลักดันให้มันเดินหน้า เหมือนคนไร้พลังจากแหล่งกำเนิดมากกว่า

นอนก็ดึก เพราะไม่ง่วงเลยยย เช้าก็ลุกไม่ขึ้น ทั้งๆที่ตื่นขึ้นมาก็ไม่งัวเงีย 

(แต่วันก่อนมึนไปเรย...เพราะลุกเกือบเที่ยง -_-")

--------------------------------------------------------------
ขุดรูปเก่ามาให้ดู ไม่รู้จะเอาไรมาโพสให้มันเข้าเรื่อง แต่โทนอารมณ์คงพอไหว 555


วันศุกร์ที่ 13 มีนาคม พ.ศ. 2552

Save Tibet Within You


Pictures on the wall were taken by Tonkla,
are Old Tibetians who migrated to India

They live out of their homeland
They lived far from their spiritual leader

They suffered, were once in grieve and sorrow
from Chinese "Liberation" of Tibet

But you could see in every eyes

An eye of true human,
with love and strong faith.

...
So I came to this,
Tibet is not only an important location as a roof of the Earth,
nor one with cultural and spiritual luxuries -
that we must liberate from China.

Tibet is also a landscape within everyone's heart.
It is the most important area we must do everything to protect it - to save it.
Save kindness, compassion, clarity and peace within it.
Protect it from anger and revenge, from discrimination and misunderstanding.

So I came to this in my diary,
Save Tibet within you.


Last update: 15 Mar 09

วันพุธที่ 11 มีนาคม พ.ศ. 2552

จาก "50 ปี ปลดปล่อยธิเบต" สู่ "SVN"




สาวน้อย วิ่งเริงร่า อยู่ในห้องจัดงาน
บ้างมุดไปตามใต้โต๊ะต่างๆ
สนทนากับคุณป้าข้างๆ
หรือไม่ก็ถ่ายรูป

วันนั้น สาวน้อยสวมชุดสีชมพู ทั้งตัว
ทั้งแก้มและริมผีปากก็สีชมพู ดูสดใส
ฉันชวนเธอเล่น ... เล่นหู เล่นตา
เล่นกล้อง เล่นสี...วาดละเลงลงกระดาษ

เธอช่างกระหายใคร่รู้ และเรียนรู้ได้รวดเร็วน่าอัศจรรย์นัก
ในขณะที่เธอเอ่ยถาม มือของเธอก็ยื่นออกไปคว้าสิ่งต่างๆ
เธอทำความรู้จักกับสิ่งที่เธอใคร่รู้แทบจะในบัดเดี๋ยวที่อยากรู้นั้น
ในกระเป๋านี่มีอะไร? แป้งมีไว้ทำอะไร? ลิปกลอสมีไว้ทำไม?

กล้องของฉันใช้อย่างไร? เธออยากเก็บภาพป้าของเธอขณะปฏิบัติงาน
เธอมากับคุณป้า ที่มาทำหน้าที่ล่ามในกิจกรรมหนึ่งของงาน
แต่แบตเตอรี่ในกล้องของเธอหมดแล้ว เธอขอยืมกล้องฉันไป
ฉันปล่อยเธอไป กับกล้องราคาหลายหมื่น ในมือเด็กไม่กี่ขวบได้อย่างไร

คนอื่นอาจคิดว่าฉันไม่กลัวหรือ...ไม่หรอก
ฉันกลัว แต่ความกลัวไม่อาจชนะความไว้ใจ
แต่ฉันไว้ใจอะไร...ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน
มันมีชื่อว่าอะไรกัน?...ฉันบอกได้แค่ว่าฉันไว้ใจ

วันนี้ ฉันพบเธออีกครั้ง แถวๆสุขุมวิท
ช่างบังเอิญยิ่งนัก... หากแม้ความบังเอิญจะมีจริงในจักรวาลนี้
เธอสวมชุดสีฟ้า ... แต่หน้าตาและพลังภายในยังคงสดใส
ผลิบานดังดอกไม้สีชมพูน้อยๆน่ารัก

อีกหลายคนที่ฉันได้พบที่สุขุมวิทในวันนี้ รวมทั้งเมื่อวานด้วย
ผู้คนที่ฉันไม่ได้พบเจอ และสนทนาตัวต่อตัวด้วยมานาน
ทั้งต่าย...อีกหนึ่งผู้กล้าที่จะถอดถอนตัวเองออกจากระบบสู่ความไม่รู้และความไม่แน่นอน
ทั้งพี่เอ...หนึ่งในผู้ร่วมการเดินทางอันไร้จุดหมายที่ปางไฮเมื่อไม่นาน
หรือพี่ฉัตร...ที่กว่าเราจะได้ทำความรู้จักกันก็ตอนเดินออกจากงานแล้ว

ฉันก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมฉันถึงโทรหาใหม่ในวันนี้
จริงๆจะตรงกลับบ้านเลยก็ได้ ข้ออ้างก็มี คือ งานต้องทำ
แต่ทันทีที่ใหม่รับสายและเอ่ยว่า "จะมาไหม?"
ทั้งๆที่ฉันไม่ได้คิดไว้ว่าจะไปซะหน่อย... เธอเป็นคนส่งสารให้ฉันอีกแล้ว

ความรู้สึกดีๆที่ได้พบเพื่อนผู้ใหญ่บางท่าน ได้พบเจอเพื่อนใหม่ๆบางคน
ได้ออกเดินทางไปพบกับความวุ่นวายท่ามกลางเมืองใหญ่
บางคราที่เราอาจพบเพื่อนเก่าที่ไม่ได้พบกันนานท่ามกลางฝูงชน
เช่นกัน ภาพลิขิตโชคชะตาที่อาจนำพาชีวิตนี้ไป ก็อาจมองเห็นได้...แม้รางๆ



วันอาทิตย์ที่ 8 มีนาคม พ.ศ. 2552

What do we really want during alive?


I feel despair, tired and lonely today.
Like many other days before, I came to wonder,
What do we really want during alive?

Air, food, water, shit, sex - in order to survive
(as an individual and species)

What else?

An understanding?
Freedom?
Relation?
But sometimes I just really want to be alone.

What do I not need?

A comparison?
A judgement?
An unfair treatment?
Still most of the time I just want to be treated as the one.

Life seems hard to understand, as well as I am.
(-_-)"
Maybe what I want now is simply a sleep, not a writing.

Hope my thoughts not fly over my head much tonight.
As well as everyone. Good Night!

วันจันทร์ที่ 2 มีนาคม พ.ศ. 2552

เพียงไว้ใจ


มีชีวิตด้วยความสดใหม่
ให้ชีวิตเปิดเผยและคลี่คลายต่อหน้า


"Live a Life as it Emerges in Front of U"

อยู่กับลมหายใจ ฝีเท้า ความรู้สึกของเลือด ของลม ของเนื้อของตัว

พลังชีวิตสดใหม่ สดชื่น ไหลเวียนอยู่ในตัวเรา

แม้ตัวเราจะเป็นเพียงคนตัวเล็กๆ
แต่ธรรมชาติอันศักดิ์สิทธิ์นั้นก็เป็นเราด้วย


เพียงเราผ่อนพักความคิดตรรกะหรือตัดสินลงเสียบ้าง
เราก็จะได้รับพรจากปัญญาญาณอันสุดประมาณ
ทุกวัน ทุกเวลา...นาที


...เพียงไว้ใจ...

ทุกสิ่งที่โชคชะตาหรือสิ่งที่ฟ้าประทาน
เป็นไปเพื่อการขัดเกลาตัวตนของเรา

หลอมรวมอัตตาอันคับแคบของเธอเข้ากับสายธารของพระธรรมเถิด
ชีวิตที่มุ่งหวังเพียงหน้าตาและฐานะนั้นมันลวงหลอกกันเกินไป
จริงใจกับตัวเองเสีย...ตัวตนที่สูงส่งและแท้จริง

ได้โปรด
...เชื่อฉันหน่อยเถิด.....
ไว้ใจ ไว้ใจ .....เปิดใจ

องค์พุทธะประทับอยู่ในใจมนุษย์ทุกคน


จาก ภาวนาคือชีวิต การเดินทางโดยปราศจากจุดหมาย
ปางไฮ เชียงใหม่ 21 -28 ก.พ. 52
Related Posts with Thumbnails